باب دیلن تمام تلاش خود را کرد و توضیح داد که موسیقی او برای اولین بار در اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 شروع به اجرا می کند که موسیقی او را از ذائقه مردم ناخوشایند می داند. دیلن در جلد اول – و فقط تا به امروز – خاطرات خود نوشت: “به هر حال من آهنگی در رپرتوار رادیوی تجاری خود نداشتم.” تواریخ: جلد اول (2004) “آوازها در مورد چرند زنی های شرور ، مادرانی که بچه های خود را غرق می کردند ، کادیلاک هایی که فقط 5 مایل به یک گالن رسیده بودند ، سیل ، آتش سوزی در سالن های اتحادیه ، تاریکی و اجساد در کف رودخانه ها برای رادیوفیل ها نبود. هیچ چیز معمولی در مورد آهنگ های محلی که من می خواندم وجود نداشت. آنها از نرمی دوستانه یا بالغ نبودند. آنها با دقت به ساحل نیامدند. حدس می زنم شما می توانید بگویید آنها تجاری نبودند. ”

دیلن با دانستن جذابیت محدود محبوب خود ، با غواصی در غواصی دیواری روستای گرینویچ ، اولین آهنگهای خود را بیهوده فروخت تا مقداری از سبد را جمع آوری کند و با لو لووی از انتشارات موسیقی لیدز برای یک پیش فروش ناچیز معامله کند. دیلن از اولین معامله خود یادآوری می کند: “من به تازگی با لیدز موزیک قرارداد بسته بودم و به او حق انتشار آهنگ های خود را می دادم ، نه اینکه چیزهای زیادی برای ساختن وجود داشت.” “من زیاد ننوشتم. لو صد دلار برای هزینه های آینده به من داد تا کاغذ را امضا کنم و این برای من خوب بود. ”

شش دهه بعد ، دیلن بیش از 6000 آهنگ به نام خود دارد – تقریباً تمام آهنگ هایی که تا همین اواخر در اختیار داشت. یکی از معدود استثناها آهنگ های اولیه بافته شده توسط موسیقی لیدز بود. اما اوایل این هفته نیویورک تایمز گزارش می دهد که دیلن کل کاتالوگ قفل و بشکه خود را به قیمت 300 میلیون دلار به Universal Music فروخته است. (هفت ترانه ای که دیلن به موسیقی لیدز می فروشد مدت ها پیش توسط یونیورسال خریداری شده و با معامله ای جداگانه خریداری شده بود).

این تصور که یک شرکت می تواند صاحب همه کارهای دیلن باشد ، تقریباً کفرآمیز به نظر می رسد ، کما اینکه دیزنی می تواند حق چاپ کتاب مقدس را در اختیار داشته باشد یا برای خواندن یکی از گلچین های ترانه های سنتی در تصنیف های کودکان مجبور به پرداخت حق امتیاز است.

اما این احساساتی بودن درجه است که این واقعیت را نادیده بگیریم که دیلن همیشه در زمینه موسیقی تجاری کار کرده است – حتی در حالی که تعریف موسیقی تجاری را گسترش می دهد. دیلن برای دهه ها مایل بود به آهنگ های خود مجوز تبلیغات دهد.

مهمتر از همه ، هنگامی که ما با موسیقی با نفوذ گسترده ای مانند کاتالوگ دیلن سروکار داریم ، کل ایده مالکیت مبهم است. مثل آماندا پتروشیک از نیویورکر یادداشت ها ، “شصت سال پس از ضبط اولین بار ، معروف ترین و طنین اندازترین آهنگ های دیلن (” Blowin ‘in the Wind “،” The Times They Are A-Changin “،” Subter underground Homesick Blues “) از قبل بسیار شدید هستند. و به طور جدایی ناپذیری در تجربه آمریكا به هم گره خورده است ، كه مسئله “دارایی” تقریباً بحث برانگیز به نظر می رسد. وی افزود: “یونیورسال ممکن است در مورد کاتالوگ دیلن از امتیازات حقوقی و مالی خاصی برخوردار باشد. اما من جرات می کنم آهنگ ها متعلق به همه کسانی باشد که آنها را گفته اند. “

موسیقی دیلن هرگز فقط متعلق به دیلن نبود. شرکتی مانند موسیقی جهانی می خواهد کاتالوگ دیلن را نه تنها به این دلیل که آنها انتظار دارند مخاطب خود را همچنان ادامه دهند ، بلکه همچنین به دلیل بسیاری از نوازندگان دیگر که می خواهند آهنگ های او را اجرا کنند.