نوامبر 2009 و دوستم احمد و من ، هر دو یازده ساله ، از مدرسه با دوچرخه سوار می شدیم که دیدم وسایلی در سراسر خیابان ما در شیخ جرا ، یک محله شلوغ سیاسی در بیت المقدس اشغالی پراکنده است. خیابان مملو از سربازان بود. همسایگان من فریاد می زدند و اعتراض می کردند. وقتی به خانه ام نزدیک می شدم ، نمی توانستم بفهمم چه کسی مرا به کدام سمت نشان می دهد. سپس دیدم اسب های پلیس – چه وحشتناک و چه مضحک – درب من را مسدود کردند. شهرک نشینان به خانه ما حمله کرده و نیمی از آن را گرفته بودند. آنها ادعای جبهه کردند و بقیه ما را ترک کردند.1

اکنون ، بیش از یک دهه بعد ، آنها می آیند تا آنچه را که شروع کرده اند به پایان برسانند.2

این شنبه 21 نوامبر ، شهرک نشینان اسرائیلی با پشتیبانی پلیس و ارتش احتمالاً خانواده ام را مجبور می کنند برای همیشه از خانه ما خارج شوند. این سرنوشت محرومیت از اموال در بیشتر مناطق محله من به چشم می خورد. زندگی ما در اثر اضطراب زندگی در حاشیه بی خانمانی فرسوده می شود. در حالی که هزاران مایل در نیویورک درس می خوانم ، دستانم احساس گره خوردن می کنند ، که خشم من را تسخیر می کند.3

ماه گذشته دادگاه قاضی اسرائیل در اورشلیم دستور اخراج 12 از 24 خانواده فلسطینی در شیخ جرا را صادر کرد. خانواده های جائونی ، اسکافی ، القاسم و مین روز شنبه اخراج می شوند. بقیه تا اوت. دادگاه همچنین حکم داد که هر خانواده باید 70،000 مثقال (بیش از 20،000 دلار) هزینه برای پرداخت هزینه های قانونی مهاجران پرداخت کند. آنها نه تنها در مورد دارایی ما اغراق می کنند بلکه از ما انتظار می رود که هزینه آن را نیز به آنها بپردازیم. به ما سی روز فرصت داده شد تا شکایت کنیم.4

احتمال درخواست تجدیدنظر ما برای تغییر نتیجه بسیار کم است. زمین خواری اسرائیل تحت پوشش قوانینی است که به چالش کشیدن تقریباً غیرممکن است. با این حال ، نبرد برای شیخ جارا ماهیت قانونی ندارد – بلکه سیاسی است. این بخشی از یک تلاش سیستماتیک بزرگتر برای اسرائیلیزه کردن کل اورشلیم است.5

خانواده من و همسایگان ما این را درک می کنند. ما از نزدیک می دانیم که دادگستری اسرائیل توسط و برای کسانی ایجاد شده است که از رژیم استعماری شهرک نشینان در اسرائیل بی بهره هستند. دادگاه های اسرائیل دائماً مانع ارائه اسناد اثبات مالکیت خانه و زمین خود می شوند که مربوط به دهه 1950 است – ده ها سال زودتر از ادعای شهرک نشینان. 6

جامعه من ، مانند اکثر جوامع فلسطینی ، با محرومیت آشنا نیست. مادر بزرگ من در سال 1948 ، هنگامی که صدها هزار فلسطینی در ناکبا آواره شدند ، فاجعه اخراج دسته جمعی همراه با استقرار اسرائیل بود ، از حیفا اخراج شد. وی در سال 1956 پس از اینکه سازمان ملل و اردن یک پروژه مسکن در شیخ جرا ساختند ، به اورشلیم نقل مکان کرد ، وعده داد که 28 خانواده پناهنده ظرف سه سال عنوان قانونی دریافت می کنند. آن سه سال گذشت ، سپس چند سال دیگر. جنگ 1967 قبل از تحقق این عناوین آغاز شد.7