همانطور که دولت آینده بایدن شروع به ترسیم رویکرد خود در منطقه خاورمیانه می کند ، موارد مختلفی باید روشن شود. اولین مورد این است که بازگشت به وضعیت قبل – احیای توافق هسته ای با ایران یا آغاز مجدد گفتگوهای صلح اسرائیل و فلسطین امکان پذیر نیست. واقعیتهای جدید در منطقه و درسهایی که باید از شکستهای گذشته آموخت باید در نظر گرفته شوند.

همچنین تشخیص این نکته مهم است که ایالات متحده ، با وجود حفظ نیروها و منابع قابل توجه ، دیگر نقش رهبری مسلط را که فقط دو دهه پیش داشت ، ندارد. بازیگران منطقه ای و جهانی (از جمله روسیه ، ایران ، ترکیه ، اسرائیل ، عربستان سعودی ، امارات متحده عربی و مصر) وجود دارند که در ترکیبات مختلف در نقاط خاورمیانه (لیبی ، سوریه ، عراق ، لبنان ، یمن) نقش دارند. ، سومالی ، مسابقه منابع در مدیترانه شرقی و جریان کالاها از طریق خلیج فارس و دریای سرخ).

آنچه در منطقه اتفاق می افتد ممکن است هنوز در مقیاس دو جنگ جهانی نباشد که اروپا را ویران کرد ، اما زمان آن فرا رسیده است که به این منازعات مرتبط در خاورمیانه به عنوان معادل یک جنگ منطقه ای / جهانی نگاه کنیم. با توجه به این نکته ، تشخیص اینکه امکان انتخاب لبه ها و برخورد با قطعات وجود ندارد بسیار مهم است. به جای تلاش برای پرداختن به هر منطقه درگیری به طور جداگانه ، یک دوره عاقلانه تر برای ایالات متحده کار با طرف های ائتلاف 1 + 5 (5 عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل به علاوه آلمان) برای ساخت حمایت گسترده بین المللی از یک رویکرد جامع برای حل بحرانهای مرتبط که در حال حاضر خاورمیانه را از هم جدا می کند.

هدف از این تلاشها باید تشکیل كنفرانس بین المللی سراسری تحت نظارت سازمان ملل باشد. موضوع اصلی در دستور کار ایجاد چارچوب امنیتی منطقه ای (چیزی مانند نسخه خاورمیانه سازمان امنیت و همکاری در اروپا) است که تضمین های امنیتی را به همراه تعهدات عدم مداخله و عدم تعرض به همه کشورها ارائه می دهد. همچنین می تواند برای ایجاد یک ساختار منطقه ای که تجارت ، سرمایه گذاری و یکپارچگی اقتصادی بیشتر را تقویت می کند ، کار کند.

چنین کنفرانس بین المللی علاوه بر اینکه به یک بستر دائمی برای گفتگو و حل تعارض تبدیل می شود ، چتری برای گروه های کاری بعدی است که در آن همه بازیگران مربوطه در تلاش برای رفع هر یک از نگرانی های منطقه مشارکت خواهند داشت. به عنوان مثال ، باید مباحث متمرکز در مورد درگیری اسرائیل و فلسطین وجود داشته باشد. جنگهای درگیر در سوریه ، یمن و لیبی. از بین بردن سلاح های کشتار جمعی ؛ نقش افراط گرایی مذهبی فرقه ای ؛ و جریان آزاد کالا و منابع را در آبراهه های منطقه تضمین می کند.

برخی از اعراب می توانند با ایرانیان نشسته و از جمله برای گفتگو در مورد یمن صحبت کنند. اسرائیلی ها می توانند با هرگونه تلاش چند جانبه برای مقابله با اشغال سرزمین های فلسطین مخالفت کنند. و ترکها ممکن است در ابتدا برای گفتگو در مورد دریای مدیترانه با کشورهای دیگر مخالف باشند. اما با عزم ایالات متحده و جامعه جهانی در پشت این تلاش ها و با استفاده از فشار و مشوق ها می توان کشورها را به میز مذاکره آورد.